Ik ben al drie dagen in Oman als ik, zittend voor mijn tent in de Sharqiyah woestijn, het besef krijg van de rust. Niet alleen de rust van dat moment maar vooral de rust van de dagen ervoor, de rust van Oman. Rust die je kunt vinden in de gebouwen die vaak een moderne uitvoering van de oude bouwtradities zijn, nooit protserig, herkenbaar Arabisch en doortrokken van symmetrie en ruimte.
In Oman vind je geen wolkenkrabbers, geen grote glazen verlichte tempels van luxe en hebzucht en geen megalomane skibanen zoals in naburige golfstaten. Oman kiest een eigen weg en die is er een van beschaafde harmonie.
Ik was er voor Reishonger en schreef een aantal reportages: