In 1994 werd er op de televisie een serie van de BBC uitgezonden over het dagelijkse leven in een klein stadje in China. De slager speelde een rol, de dokter en een aantal oudere vrouwtjes in klederdracht. Dit alles speelde in een decor van rode huisjes, grachtjes met kleine boogbruggen en een plein met een marktje. De beelden van de opkomende of ondergaande zon boven de gebogen pannendaken waren van een ongekende schoonheid. Ik besloot toen dat ik daar absoluut heen wilde. Minder dan twee jaar later was ik er. Het stadje stelde niet teleur. Je voelde je echt een toeschouwer in een heel andere wereld.
Ik moest hieraan denken toen ik las over het groeiende massatourisme naar steeds dezelfde plekken. En wijdde er een stukje aan: