Als we gaan zitten om onze meegebrachte lunch te verorberen, pakt berggids Kim een zwarte veldfles. Er zit wijn in. Natuurlijk, we zijn in Frankrijk. ‘We nemen de tijd om te lunchen en te genieten van het landschap’, aldus Kim. ‘Meestal zijn mensen veel te gehaast en willen ze, gestrest als ze zijn, meteen verder’. Hiken als een soort ingeplande prestatie die volbracht moet worden, in plaats van een manier om in het landschap te zijn. De kunst is het passieve in het actieve, bedenk ik me. Yin en Yang. Balans.
Reportage op Reishonger